İlk filmi Beyaz Melek'i tv'de izlemiştim ve biraz abartı bulmuştum...
Ama bugün ilk filmde yaptığım yorumlarım için herkesten özür diliyorum. Mahsun Kırmızıgül filmde tek bir tema işlemiş : "Biz daha sömürüsünü bulana kadar en sömürü bu!". İnanılmaz duygu sömürüleriyle dolu bir film. PKK sorunu, şehitlerimiz, işsizlik, doğuda yaşanan doğum kontrolü eksikliği, cahillik, erkek-kız çocuk ayrımı, çocuk esirgeme kurumları (ki oradaki müdürenin gerçekten var olmadığını, normalde ne kadar zalim olduklarını binlerce kez tvde izledik), cinsel tercih özgürlüğü vs vs...
Bir ara gerçekten koşarak salondan çıkmak istedim. Ruhum bunaldı, karamsar oldum, mutsuz oldum!...
Yazık... Gerçekten yazık... Özellikle lafa geldiğinde "Şehitler üzerinden rant sağlamayın" diyen insanların bile filmi övmesi, "kim bu kavgayı çıkaran" diyenlerin aslında kavganın tam ortasında olması, terör örgütüne yardım & yataklık edenlerin terörle ilgili ahkam kesmeleri; bu tarz filmlere beklendiğinden daha çok izleyici sağlıyor. Türkiye'ye tam manasıyla meydan okuyan, onbinlerce şehitimizi saçma bir ideoloji uğruna katleden terör örgütünü göz ardı eden ama bizimle uzaktan yakından alakası olmayan, yardım istesek sırtını çevireceğinden emin olduğumuz Filistin uğruna billboardlarda boy boy poz veren, yürüyüşler yapan, Davos'larda meydan okuyan insanlar varken biz kendimize daha çok ağlarız...
Herşeye rağmen, lütfen kimse İstanbul'da, Ankara'da, İzmir'de vs. büyük kentlerde, şükretmede yetersiz kaldığımız iyi koşullarda yaşayıp da böyle filmlerde gözyaşı dökmesin. Gözyaşı döküp filmden çıktıktan sonra herkes hayatına devam ediyor; acı yaşandığı yerde kalıyor, ateş düştüğü yeri yakıyor!...
En acısı ama en gurur duyulası olay da, ateşin düştüğü yerden tek bir ses çıkması : "Vatan Sağolsun!"... Sağolsun da, birisi de bu çocukların insan evladı olduğunu hatırlasın artık lütfen...
Ertan
0 yorum:
Yorum Gönder